Bolesław Witczak

W 1981 roku ukończył Szkole Handlową, a siedem lat później rozpoczął naukę w Instytucie Technologii Drewna w Poznaniu. W latach 2001–2005 zdobył dyplom inżyniera, studiując logistykę w Wyższej Szkole Komunikacji i Zarządzania w Poznaniu. Do ważnych momentów w jego karierze należy również udział w kursie „Teoria Ograniczeń”, który zorganizował Institute/Velocity Management Group Abrahama Y. Goldratta w 2002 roku.

W 1992 roku Bolesław Witczak aktywnie przystąpił do Unii Polityki Realnej, organizując jej struktury w Szamotułach. Jego kariera polityczna zyskała na znaczeniu, gdy w 2005 roku wystartował w wyborach do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke. Rok później, jako przedstawiciel Ligi Polskich Rodzin, uczestniczył w wyborach w okręgu pilskim. Od 2007 roku przewodniczył strukturom partii w Wielkopolsce, a od czerwca 2008 roku także w Podkarpaciu.

7 czerwca 2008 roku, podczas Konwentyklu, otrzymał mandat prezesa partii, zastępując Stanisława Żółtka oraz Wojciecha Popieli. W 2009 roku stanął na czele kampanii wyborczej do Europarlamentu, osiągając rejestrację w każdym okręgu, a sam kandydował z pierwszego miejsca na warszawskiej liście. Choć partia uzyskała wynik 1,1%, co dawało ponad 81 tys. głosów, Witczak wyraził zadowolenie z osiągniętego rezultatu.

Pomimo trudności, które pojawiały się w związku z malejącą liczbą członków partii, Witczak pozostał w jej strukturach. W 2009 roku Janusz Korwin-Mikke zagroził odejściem z partii, co zmusiło Witczaka do obrony swojego stanowiska, mimo wezwań do dymisji od części działaczy. W rezultacie wybrano nowe władze UPR, a Witczak pozostawał w oficjalnych rejestrach jako prezes do 2011 roku.

Po kilku niespokojnych latach, w 2014 roku Witczak wystartował w wyborach samorządowych do sejmiku województwa wielkopolskiego z list Ruchu Narodowego, nawiązując do wcześniejszych tradycji UPR, które stały się częścią tej organizacji, ale zachowały swoją autonomię.

W kontekście jego kariery politycznej oraz kierowania partią warto również wspomnieć o współpracy oraz sporach z innymi prominentnymi członkami, takimi jak Janusz Korwin-Mikke, Bartosz Józwiak oraz decyzjach Sądu, jak te podejmowane przez Sąd Okręgowy w Warszawie, które miały wpływ na wewnętrzne struktury partyjne UPR.