Władysław Filipiak (pilot)

---

Życiorys

Władysław Filipiak urodził się 7 marca 1898 roku w Szamotułach, w rodzinie Józefa i Marii z Lempiczów. W 1916 roku został powołany do armii Cesarstwa Niemieckiego, co zapoczątkowało jego wojskową karierę. Już w 1917 roku rozpoczął kurs podstawowego pilotażu, który odbył w takich miejscach jak Berlin, Poznań oraz Münchberg. Udało mu się zakończyć szkolenie lotnicze 1 sierpnia 1918 roku.

W 1919 roku zgłosił swoją gotowość do służby w Wojsku Polskim, co zaowocowało przydziałem do Stacji Lotniczej w Ławicy. Tam, 20 lutego 1919 roku, został przydzielony do 2. eskadry wielkopolskiej. W kwietniu tego samego roku razem z jednostką udał się na front południowy, a potem brał udział w walkach na froncie północnym. Od 28 lipca 1919 roku uczestniczył w działaniach na froncie białoruskim.

Podczas jednego z lotów bojowych, 6 sierpnia 1919 roku, wspólnie z sierżantem Tadeuszem Kostro, zaatakował radziecki pociąg pancerny. Ostatnia bomba, którą dysponowali, posłużyła do zniszczenia torów, co przyczyniło się do unieruchomienia pociągu. Ich maszyna, Halberstadt C.V, została uszkodzona i zmuszeni byli lądować w nieprzyjacielskim w przenośni terytorium. Obaj piloci zostali wzięci do niewoli, jednak zdołali uciec po kilku dniach, a następnie po tygodniowej wędrówce dotarli do polskich oddziałów.

W wrześniu 1919 roku załoga 2. eskadry wielkopolskiej prowadziła rozpoznanie obszarów koncentracji wojsk sowieckich. W trakcie jednego z lotów, załoga, w której skład wchodził plut. pil. Filipiak oraz plut. obs. Stefan Kazimierczak, musiała awaryjnie lądować w rejonie Gołoszyc z powodu problemu z silnikiem. Na szczęście, lądowanie miało miejsce w terenie kontrolowanym przez polskie siły, a piloci nie odnieśli żadnych obrażeń.

Filipiak miał okazję wyróżnić się także w czasie walk z wycofującą się Armią Czerwoną, co miało miejsce wokół Radzymina, Nasielska, Pułtuska, Ciechanowa i Płocka. W tym trudnym okresie, na skutek strat w sprzęcie i ludziach, wraz z sierż. Ludwikiem Patalasem, był jednym z dwóch załóg, które nadal operowały w 13. eskadrze. Z powodzeniem zaatakowali nieprzyjacielską baterię artyleryjską, wystrzeliwując z samolotu w takich warunkach, które spowodowały uszkodzenie maszyny, ale mimo to Filipiak zdołał bezpiecznie doprowadzić ją na swoje macierzyste lotnisko.

Po zakończeniu działań wojennych, dołączył do 3. pułku lotniczego w Poznaniu. Został mianowany na podporucznika 2 października 1920 roku. Służbę zakończył po roku, 19 października 1921 roku, przechodząc do rezerwy. Jego status podporucznika został formalnie potwierdzony 8 stycznia 1924 roku, a jego data senioratu odnosiła się do 1 czerwca 1919 roku.

W życiu osobistym, 27 lipca 1922 roku ożenił się z Marią I voto Dittmer z domu Wolf, która przyszła na świat 27 sierpnia 1890 roku w Czerwonaku. Niestety, 23 kwietnia 1925 roku oboje zmarli w Poznaniu w wyniku zatrucia tlenkiem węgla.

Ordery i odznaczenia

Wśród licznych odznaczeń i orderów przyznanych Władysławowi Filipiakowi, szczególnie wyróżniają się następujące:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8097, przyznany 27 lipca 1922 roku,
• Krzyż Walecznych,
• Polowa Odznaka Pilota, która została przyznana pośmiertnie 11 listopada 1928 roku.

---

Oceń: Władysław Filipiak (pilot)

---